کاست های پیچ خورده

کاست های پیچ خورده در ضبطِ سال پنجاه و هفت
دخترهای روسری در سال ۵۸
پسرهای تیغ و نمک یک طرف
دخترهای روزنامه و بلندگو یک طرف در سال پنجاه و نه
آن طرف ٬ این طرف ٬ آن طرف ٬ این طرف
هیچ بویی نمی داد شصت و چهار
و ۶۵ بوی عرق سگی میداد
ما دست هایمان را نه باز کرده بودیم نه بسته بودیم
اصلن نمی دانم آن سال هیچ کدام از ما دست داشت؟ نداشت؟
سال شصت و شش یکی از دست های من دراز شد
آنقدر که آستینم چسبید به کتف
انگشت هایم دهان باز کرده بود
از سلول زده بود توی برجک نگهبانی
و سیگار بهمن و آزادی را می دزدید از اتاق نگهبان
نمی دانی چقدر خندیدیم در سال ۶۶
شبیه استیکرهای این روزها شده بودیم
خواب بودیم که در زدند و شصت و هفت بود
بعد : مثل آب کش ریحان و سبزی و میوه های تابستان را ریختند توی ما
توت فرنگی هم بود
آلبالو هم بود
تمشک خیلی بود
سال شصت و نه دریا بالا آمد
زد توی حیاط
تا پای پله ها هم آمد
بیچاره درخت های پرتقال
آب بود٬ ولی شور و طعم تند نمک
ما ماندیم و یک باغِ بدون برگ
و صدای مرغ های دریایی در پاییز و
قورباغه های کنار لوله ی بزرگ کشتارگاه که می ریخت در رودخانه ی شهر
من فکر میکردم
که آنها فکر می‌کنند نهنگ هستند
یا چیزی شبیه یک نهنگ ٬مثلن کوسه
اما آنها قورباغه بودند
و خون گاو که از کشتارگاه می ریخت در کانال
مگس های زیادی را جمع کرده بود
و زبان قورباغه ها هم دراز !!!!
خلاصه این می خورد و آن می خورد و سمفونی بلند و بزرگ تابستان آن سال
هی ما را به یاد سال ۶۷ می انداخت
و ما که در سال هفتاد چهار ناگهان پیر شده بودیم
آلزایمر هم گرفتیم
و چیزی شبیه بخار و چیزی شبیه یک فراموشی کهنه
گاهی می آمد و می رفت
و هفتاد و پنج هیچ غلطی نکردیم
یکی از روزهای زمستان ۷۹
کنار برف و گاری دستی لبو
کمی خنده کردم
که با اشک قاطی بود
و هوای سرد‌ ٬ لبوی داغ می چسبد
مخصوصن اگر آب قرمز را روی آن بریزی
چنگال را بگذاری کنار و بشقاب را سر بکشی
تو هم باشی توی آن برف
هم گریه می‌کنی هم می‌خندی
برای همین زدم توی ابر
زدم توی کوه
زدم توی آب
بعد دیدم :
هیچ چیز هیچ جا نیست
هیچکس فارسی حرف نمی زند
لبوی داغ نیست
دستم دراز نمی شود
توت فرنگی طعم ندارد
تمشک اصلن نیست
اگر هم باشد: کال
از هشتاد ویک تا همین الآن چند است؟
میلادی و شمسی که با هم قاطی شد
قمری شدم
کمری شدم
یک وری شدم
وری شدم که نگو
که نپرس
همینجا شعر را نیمه کاره ول بکنم؟
می کنم
بعد........
........شد